Jak pies z kotem

Dawno, dawno temu Matka Natura stworzyła planetę Ziemię i cały wszechświat. Ponieważ Ziemia była pusta, stworzyła również człowieka, aby na niej zamieszkał. Jednak pracy było dużo i człowiek nie dawał sam sobie rady w gospodarstwie.

Wtedy Matka Natura zlitowała się i stworzyła zwierzęta. Pierwszym pomocnikiem człowieka był pies. Kiedy Matka Natura go stworzyła, otrzymał wiele dobrych cech. Był bardzo oddany człowiekowi. Towarzyszył człowiekowi we wszystkich pracach, ale też w zabawach. Kiedy się cieszył, wesoło machał ogonem. Kiedy coś go zaniepokoiło, groźnie warczał. Całymi dniami pracował dla człowieka: pilnował zwierząt, tropił drapieżniki i zaganiał owce, a nocami pilnował gospodarstwa.

Wkrótce Matka Natura stworzyła drugiego towarzysza dla człowieka, którym był kot. Jednak kiedy wymyślała to zwierzę, bolała ją głowa ze zmęczenia i wszystko się jej pomieszało. Z tego powodu kot, w przeciwieństwie do psa, kiedy był zły i rozdrażniony, to machał ogonem. Mruczenie oznajmiało radość i zadowolenie. Nie pomagał w żadnych pracach człowiekowi, tylko całymi dniami spał. W nocy łazikował swoimi ścieżkami.

Pewnego poranka kot wracał z włóczęgi, a pies ruszał do pracy. Kiedy na siebie spojrzeli, pies przyjacielsko zamachał ogonem, ale kot zrozumiał to jako groźbę i podrapał psa po nosie. Wtedy pies groźnie warknął i pogonił kota na drzewo. Po tym pierwszym nieudanym spotkaniu wiele razy próbowali się zaprzyjaźnić, ale nie potrafili, ponieważ zupełnie się nie rozumieli. Dlatego każde z nich służy człowiekowi inaczej. Od tamtej pory, kiedy ludzie się kłócą i nie rozumieją, mówi się o nich, że żyją jak pies z kotem.